www.philippevindevogel.be​

Ons eerste hulptransport vanuit Waregem. De oorlog was net begonnen en de noodkreten van onze vrienden ginder naar allerlei klonk luid. Ons contact was Don Tonci Jelencic, pastoor van Postira op het eiland Brac. Er zaten vele vluchtelingen uit het binnenland op dit relatief veilig eiland maar dat kon men ter plaatse niet allemaal aan. Vooral voedsel en kleding waren nodig. Samen met SPES vzw uit Aalst zamelden we ook in Waregem ( H.Familie- Gaverke ) goederen in. De gemeente Waregem stond achter dit initiatief en tot grote verwondering kwam van overal steun en hulp. Sorteren was de boodschap en het moeilijkste: hoe daar geraken met deze hulp? Dirk Debakker stelde zijn 30- tonner ter beschikking! Ik ben er hem en zijn familie nog steeds dankbaar voor. Dirk is spijtig genoeg te vroeg van ons heen gegaan. Vlug hadden we een volle lading en we trokken letterlijk op avontuur in het onbekende: eens de Alpen over werd het een héél ander verhaal. Gelukkig kende ik al de vorige ellende in Joegoslavië. Bergen formulieren, grens- en vervoerdocumenten véél geduld, héél véél administratieve prullen... 't Was 'tjolen' maar de vreugde die eruit voort vloeit is onbetaalbaar. Eens in Rijeka gekomen merkten we de eerste vluchtelingen in de Boulevards. Het werd even stil... Het begon door te dringen hoe ernstig het was in deze onderbuik van dit Europa. Zo'n schoon land, zo'n lief volk, zo toeristisch tot voor kort. Hoe kan hier zo'n tragedie aanvatten? Of is er meer in een verborgen agenda bij de zgn.'groten' der aarde. Is dit een burgeroorlog, of is dat fake? In elk geval: ellende. Na een lange trip belandden we in de randparking van de havenstad Rijeka. We vonden onderdak in het Seminarie en de volgende dag werden we geloodsd naar de haven. Een loods was er ter beschikking voor Caritas, waaronder we deze actie ondernamen. Terwijl de vrachtwagen gelost werd ging ik even kuieren in de haven. Stil, doods, Vele loodsen van grote NGO's met niets, nada! En juist die groten werden op onze zenders getoond. In Rijeka alvst niets... Later zou me dat nog meer shokeren. Schone schijn, ook in momenten van mensenellende. Nu, we waren content dat we toch onze kleine bijdrage konden doen. Omwille van de gevaarlijke toestand in het land konden we de ferry niet nemen naar het zuiden. Té gevaarlijk. Don Tonci kwam wel met een kleine camionette en de rest werd ter plaatse in Rijeka verdeeld bij de vluchtelingen, opgevangen door het bisdom Rijeka. Ja, de Kerk was toen nog de enige instantie van betekenis. Nooit gehoord in onze media... We logeerden en er enkele dagen nog te Rijeka na een emotioneel afscheid van Don Tonci, die de avondferry nam naar zijn eiland en zijn vluchtelingen. Later op volgende hulptransporten zouden we wat van de resultaten mogen beleven. Alvast was deze eerste bescheiden hulp heel welkom. Met deze boodschap konden we huiswaarts keren, content en terug thuis stond al veel te wachten aan goederen en bijdragen. 't Zou niet stoppen.

afbeelding:   Dit olijfhouten Mariabeeldje kreeg ik uit dank van een Bosnische vrouw in het bisdom van Rijeka, waar veel vluchtelingen ondergebracht waren uit het Bosnische binnenland. Ze vertelde dat ze het zelf had gemaakt en mij wilde schenken. Ik koester het als de vermaterialisering van de goedheid die ondanks alles in de mens schuilt. De blik van Maria spreekt boekdelen. Net de ogen der vluchtelingen en uniek: Maria draagt het kruis in haar handen. Onze handen helpen het kruis dragen! Dit is méér dan een geschenk...